Μερικές ευχές...

Χρόνια πολλά σε κάθε αναγνώστη που έτυχε να περάσει από αυτό το blog!
Σας εύχομαι υγεία, γιατί αν και δεδομένη μερικές φορές, είναι πολύ σημαντική! Ας ευχηθούμε το καινούριο έτος να φέρει περισσότερες χαρές και επιτυχίες.
Και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε, ας έχουμε περισσότερη δύναμη για να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία. Έτσι και αλλιώς όλα μέσα στη ζωή είναι!
Σας ευχαριστώ όσους εξακολουθείτε και διαβάζετε το blog μου, γιατί ήμουν έτοιμη να σταματήσω να γράφω κάποια στιγμή.... Και ελπίζω από του χρόνου να έχω περισσότερη έμπνεση και περισσότερο χρόνο για να παραμείνω στην καλή παρέα που έχουμε φτιάξει!
Χρόνια πολλα!!!

Ελλάδα εκπέμπει SOS

Αν και μακριά από την Ελλάδα, τα γεγονότα ήταν τόσο έντονα που έγιναν γνωστά παντού. Κακά τα ψέματα, τραβήξαμε την προσοχή. Τόση ένταση, τόσος πανικός και αναταραχή σε μία περίοδο που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν γιορτινή.
Τελικά ποιος την πλήρωσε? Σίγουρα ένα παιδί,το μεγάλο θύμα της υπόθεσης, και η οικογένεια του. Αλλά και όλοι όσοι είδαν τις περιουσίες τους όχι μόνο να καταστρέφονται αλλά και να λεηλατούνται.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης? Γιατί ο κόσμος είναι τόσο εκνευρισμένος? Μία αφορμή και τα επεισόδια δεν σταμάτησαν τελείως. Η υπομονή έχει εξαντληθεί. Και κάθε φορά τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Και από τις δύο πλευρές.
Η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος το περιστατικό εντυπωσιάζει. Και φοβίζει. Δείχνει την αρχή μιας άλλης εποχής. Μίας άλλης Ελλάδας που αλλάζει τρομακτικά.
Πώς είναι δυνατόν να μην έχεις μετανιώσει όταν σκότωσες έναν άνθρωπο, ειδικά ένα παιδί, ό,τι και να έχει προηγηθεί? Ακόμα και αν επιμένεις στον εποστρακισμό...

Χριστούγεννα κλασσικά......

Xmas is here! You d better watch out!!!
Αν και στην Αγγλία είναι στολισμένα εδώ και ένα μήνα, τώρα που μπήκαμε στην τελική ευθεία(Δεκέμβριος και παγωνιά!), το νιώθω πιο πολύ! Φωτάκια από εδώ και από εκεί...Δέντρα στολισμένα παντού... Εννοείται ο καταναλωτισμός παρών...Τι δώρο να πάρω για τον έναν, τι δώρο να πάρω για τον άλλο?? Τι δώρο να πάρω για τον εαυτό μου....!Να μην μείνω και παραπονεμένη!!
Αχ αυτά τα Χριστούγεννα, θα είναι λιγάκι διαφορετικά...Το μυρίζομαι....!

χρόνος....

Μερικές φορές νομίζω πως περνάει πολύ γρήγορα ο χρόνος...Δεν προλαβαίνεις ούτε καν να το σκεφτείς...Αλλάζουν τα χρώματα, οι εικόνες και ο αυτός συνεχίζει να κυλάει....Προσπαθείς να κρατήσεις τις στιγμές.
Και ξυπνάς μία μέρα και λες 'Πότε πέρασε ο καιρός?'
Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες.

Σχέσεις (part IΙ)

Εχετε σκεφτεί ποτέ πως υπάρχουν άτομα που νιώθουν τρομερή καταπίεση μέσα στη σχέση τους, έστω και υποσυνείδητα? Πώς ξεχνούν τον εαυτό τους σε μία προσπάθεια να φανούν πιο αρεστοί στο σύντροφό τους? Η βάση μίας ουσιαστικής σχέσης είναι να είσαι έτοιμος να δεχτείς τον άλλο με όλα τα χαρακτηριστικά του και τις ιδιοτροπίες του. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ανακαλύψεις έναν άλλο κόσμο που έχει συναντηθεί με το δικό σου. Οι εγωισμοί δεν χωράνε. Απλά δεν πρέπει πότε να φτάνουμε στα άκρα. Δεν πρέπει να παραιτούμαστε από τη δική μας ζωή, τα δικά μας ενδιαφέροντα, τη δική μας άποψη, απλά για να αγαπηθούμε από ενα άτομο που ίσως να μη μας ταιριάζει τελικά. Η καταπίεση που θα επέλθει είναι αναμενόμενη, όπως και η διάλυση της σχέσης. Ο πραγματικός μας εαυτός δεν πρέπει να κρύβεται. Η ειλικρίνεια, αν και δύσκολη να επιτευχθεί, είναι η καλύτερη λύση..

για πάντα?

Έχω ακούσει εκφράσεις του τύπου "Θα είμαι πάντα δίπλα σου, κοντά σου, όποτε με χρειαστείς". Και σκέφτομαι, άραγε αυτοί που τις λένε, τις εννοούν πραγματικά? Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να στηριχθείς απόλυτα για τα πάντα ή κάποια λόγια λέγονται απλά για τυπικούς λόγους? Αυτή η πλήρης αφοσίωση φαίνεται περίεργη. Ποιος γίνεται στις μέρες μας "χαλί να τον πατήσεις"? Μεγάλες λόγια, μεγάλες αγάπες, μεγάλες φιλίες... Τελικά μήπως καταλήγουμε μόνοι μας, εμείς και ο εαυτός μας?

Φλασάκι

Μελαγχόλησες...
Νιώθεις πεταμένος, μες την πόλη σου σα ξένος,
βρε παιδί μου αμάν
στην καρδιά βάλε πατίνια και δύο ρουλεμάν

Φύλλο και φτερό
στο μυαλό σου χιόνι, που τη σκέψη σου παγώνει
βρε παιδί μου αμάν
στην καρδιά βάλε πατίνια και δύο ρουλεμάν


Προσπαθώντας να κρατήσουμε δόσεις αισιοδοξίας...
Απαραίτητες για τις μελαγχολικές στιγμές που έρχονται...

(Φλάσακι-Μαχαιρίτσας,Μπουλάς)

τηλεόραση??χαχα...

Σκεφτόμουν πόσος κόσμος παρακολουθεί τηλεόραση στην Ελλάδα. Ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων βλέπουν καθημερινά πάνω από 2 ώρες τηλεόραση. Και αυτά όχι από κάποια έρευνα, αλλά από προσωπική μου εμπειρία και συζητήσεις. Το περίεργο είναι ότι πολλά άτομα παρακολουθούν τηλεοπτικά προγράμματα που δεν είναι άξια αναφοράς καν, γνωρίζοντας το.
Εγώ πάλι δεν είμαι άτομο που έχω την υπομονή να κάτσω μπροστά στην τηλεόραση και να δω ό,τι μου προσφέρει. Ακόμα και το ενημερωτικό κομμάτι έχει μετατραπεί σε reality show. Οι ώρες μπροστά στην οθόνη είναι χαμένος χρόνος, που κάλλιστα σπαταλιέται σε κάτι πιο δημιουργικό.
Και αυτά τα έλεγα,και ίσως να συνεχίσω να τα λέω, για την τηλεόραση της Ελλάδας.
Αλλά στο κακό, υπάρχει πάντα το χειρότερο.
Που να δείτε και τα τηλεοπτικά προγράμματα της Αγγλίας. Χειρότερα δεν γίνεται. Αφού εγώ, που δεν βλέπω τηλεόραση, αναπολώ την ελληνική!!! Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Πραγματικά δεν αντέχεται. Η μία γελοιότητα μετά την άλλη. Από εκπομπές μέχρι σειρές και διαφημίσεις. Και πάει λέγοντας...
Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι.Τελικά προσφέρει κάτι μία τηλεόραση ??

reality is back...

One minute I held the key
Next the walls were closed on me
And I discovered that my castles stand
Upon pillars of salt, and pillars of sand

Όταν ζεις μέσα σε μία ουτοπία, και ξαφνικά συνειδητοποιείς την πραγματικότητα...
Προτιμώ τους ρεαλιστές ονειροπόλους...

(Vida la vida-Coldplay)

big bang

Παρακουλουθώντας λίγο την επικαιρότητα, είδα και αυτό το πείραμα που πραγματοποιείται στο CERN. Δεν συμφωνώ με τις υστερικές φωνές, του τύπου θα μας καταπιουν οι μαύρες τρύπες και τέτοια.... Αλλά αν έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία....αν έχουμε φτάσει τόσο κοντά στο θεό...τι άλλο μένει να γίνει? Ένα νέο bing bang και μία δημιουργία ενός νέου κόσμου φτιαγμένου από επιστήμονες?....? Ανατριχιαστικο μόνο που το σκέφτομαι....

Πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένος ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

...............................................

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Απόσπασμα και πάλι από ποίημα της Κικής Δημουλά
(Το λίγο του κόσμου, 1971)

Μοναξιά μου!

Έχουμε παρέες, έχουμε φίλους, έχουμε συγγενείς, έχουμε οικογένεια...αλλά μήπως τελικά είμαστε μόνοι? Σίγουρα έχουμε κάποια στηρίγματα στη ζωή αλλά μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις? Κάποιοι έχουν επιλέξει να ζούνε μόνοι. Αυτοί οι τύποι περιθωριοποιούνται κιόλας. Τους κοιτάνε παράξενα. Η μοναξιά τους είναι η παρέα τους.
Οι υπόλοιποι εμείς. Με την κρυμμένη μοναξιά. Εμείς που φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι και να αντικρίσουμε τον εαυτό μας.
Μοναξιά μου όλα ή μοναξιά μου τίποτα?

ζωή....

Τι μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος όταν πεθαίνει?Όταν βλέπει πως σιγά σιγά έρχεται αυτή η ώρα..Η στιγμή που περνά από τη μία πλευρά στην άλλη. Όταν σταματήσει να καταλαβαίνει πλέον τα επίγεια. Όταν είναι ζωντανός αλλά να νιώθει σαν νεκρός. Όταν όλα ξαφνικά του φαίνονται άγνωστα. Όταν σβήσουν πλέον οι μνήμες από το μυαλό. Όταν οι αναμνήσεις γίνουν ένα κουβάρι. Όταν ζει και δεν μπορεί να κατανοήσει το γιατί. Έχετε δει άνθρωπο να προσπαθεί να πιαστεί από μία χαραμάδα ζωής ακόμα και όταν συμβαίνουν όλα αυτά?

Ολυμπιακοί αγώνες 2008

Τελείωσαν και αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες…. Φύγε Πεκίνο, έλα Λονδίνο! Να πω την αλήθεια, την τελετή λήξης δεν την παρακολούθησα. Και από την τελετή έναρξης λίγα-αλλά βασικά- πράγματα είδα. Διαβάζοντας και εφημερίδες, παρακολουθώντας και τις γνώμες, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Η Κίνα ήθελε να εντυπωσιάσει και να χρησιμοποιήσει ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε τεχνολογικά. Ένας από τους σκοπούς της ήταν να δείξει ότι είναι υπερδύναμη και ότι είναι ικανή να πραγματοποιήσει τους καλύτερους αγώνες. Ακόμα θυμάμαι τα ψεύτικα πυροτεχνήματα, το playback της όμορφης-μικρής Κινεζούλας στην τελετή έναρξης. Αλλά και τον άσχημο καιρό που επικρατούσε κατά τη διάρκεια πολλών αγωνισμάτων, δυσχεραίνοντας την διεξαγωγή τους και τις επιδόσεις των αθλητών. Ο καιρός τους τα χάλασε, σίγουρα αυτό ήταν κάτι που τους κακοφάνηκε…Πώς και δεν έριξαν τίποτα στον ουρανό για να επηρεάσουν τις καιρικές συνθήκες? (κάπου το έχω διαβάσει και αυτό….) Όλα έπρεπε να είναι ή τουλάχιστον να φαίνονται άρτια. Η πειθαρχία της ανθρώπινης μάζας ήταν ένα ακόμη στοιχείο που κυριαρχούσε. Τόσος συγχρονισμός…. Μου έκανε εντύπωση και ο θρήνος των πλούσιων-Κινέζων φιλάθλων, που βλέποντας έναν αθλητή της χώρας τους να τραυματίζεται κατά τη διάρκεια αγώνα και να αποχωρεί, ξέσπασαν σε θρήνους….. Τι να πούμε και εμείς? Που εντυπωσιάσαμε με τις επιδόσεις μας στο ντόπινγκ…. Μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια, το Λονδίνο επιφυλάσσει κάτι καλύτερο? Η ιστορία θα δείξει….

Σχέσεις (part I)

Συζητώντας από δω και από κει, αρχίζω και καταλαβαίνω κάτι για τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις-όχι ερωτικές κατ'ανάγκη. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον που πραγματικά να μπορείς να συννενοηθείς. Πάντα υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τα συναισθήματα των ανθρώπων που συναναστρέφεσαι, ακόμα και αν έχεις βρεθεί κάποτε στην ίδια θέση. Ακούω ότι παλιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μου φαίνεται περίεργο. Σήμερα υπάρχει πάντα μία "πισινή", μία ρεζέρβα...
Σίγουρα αυτό είναι μία γενικότερη κρίση στις σχέσεις, για την οποία αναρωτιέμαι ποια είναι η αιτία της. Φταίει η εξέλιξη της κοινωνίας? "Κάντα όλα γρήγορα, πέθανε νέος?"
Φταίει η αποξένωση?
Φταίει όλο αυτό το big brother, που ζούμε, με τη δική μας θέληση ?
Μήπως, απογοητευμένοι από προηγούμενες εμπειρίες, σταματήσαμε πλέον να επενδύουμε στις σχέσεις?
Δεν ξέρω πραγματικά...Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσουμε....

Τίποτα

Δεν έχω να πω τίποτα πολυπληθές κοινό μου!! Γιαυτό και δεν γράφω!! Και μη μου πει κανείς πως περιμένει πως και πως να ανεβάσω κάτι..... Πάει για κλείσιμο το blog....
Και αν κάποιος ενδιαφέρεται για τη ζωή μου....μάλλον καλύτερα να με γνωρίσει από κοντά, γιατί εδώ μέσα δεν πρόκειται να γράψω τίποτα....

Breakfast at Tiffany's

Κλασσική ταινία που σίγουρα ήθελα κάποια στιγμή να την δω σε dvd! Αλλά ευτυχώς την είδα σε θερινό σινεμά (τυχερή!) πριν από μερικές μέρες και μου άρεσε πολύ! Η ερμηνεία της Hepburn είναι εκπληκτική. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στηρίζεται πάνω της-χωρίς να θέλω να αδικήσω και τους υπόλοιπους ηθοποιούς (βλέπε Ασιάτη γείτονα...Πολύ γέλιο! )

Λίγα λόγια για το story:

Ένα φίνο και απαράμιλλα όμορφο θηλυκό που ακούει στο όνομα Holly Golightly κατοικεί σε ένα συνηθισμένο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης. Με τη γοητεία και τα τερτίπια της ελκύει ελαφρόμυαλους άνδρες με διόλου ευκαταφρόνητο... βάρος στις τσέπες τους όπου καταφέρνει να τους έχει σε κατάσταση αναμονής με την ελπίδα να κερδίσουν τη καρδιά της. Εκείνη όμως αδιαφορεί για αυτούς και έχει εμμονή με δύο μόνο πράγματα: το κοσμηματοπωλείο Tifanny's και την εύρεση ενός εκατομμυριούχου γοητευτικού άνδρα για να παντρευτεί. Εν τω μεταξύ στη πολυκατοικία μετακομίζει o Paul, ένας νεαρός συγγραφέας το οποίο συντηρεί μια πολύ μεγαλύτερή του παντρεμένη γυναίκα. Η ανέμελη Holly θα εισβάλει γλυκά στη ζωή του συγγραφέα και εκείνος δε θα αργήσει να την ερωτευτεί. Το παρελθόν της όμως κρύβει μυστικά και τα σχέδια που έχει σε προτεραιότητα δυσκολεύουν το μεταξύ τους πλησίασμα.

To «Breakfast at Tiffany's» είναι η διάσημη κινηματογραφική - αν και παραποιημένη - μεταφορά του best-seller του Truman Capote που εντυπωσίασε το κοινό στις αρχές της δεκαετίες του '60. Η μαγεία της μοναδικής Audrey Hepburn και το υπέροχο love-story που εκτυλίσσεται στα περίπου 110 λεπτά του φιλμ έδωσαν στη ταινία - καθόλου άδικα - το χαρακτηρισμό 'κλασσική'. Το «Breakfast at Tifanny's» έμελλε να οριοθετήσει το είδος των 'ρομαντική κομεντί'.

Δωδεκάτη Νύχτα

Η Δωδεκάτη Νύχτα είναι η τελευταία νύχτα των εορτών των Χριστουγέννων. Πρόκειται για τη νύχτα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και όλα επιτρέπονται…Μεταμφιέσεις, γλέντι, χορός, ερωτικά παιγνίδια και…κάθε απρόοπτο…Μια νύχτα εκπλήξεων, μια νύχτα γιορτής χαράς και λύπης, ευχής στο ανεκπλήρωτο! Το έργο είναι ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και ανεκπλήρωτων ερώτων.

Ο δούκας Ορσίνο ερωτευμένος με την Ολίβια, που πενθεί τον χαμό του αδελφού της και αρνείται οτιδήποτε εγκόσμιο. Η Βιόλα που διασώθηκε από ναυάγιο, στο οποίο πιστεύει πως πνίγηκε ο δίδυμος αδελφός της Σεμπάστιαν, μεταμφιέζεται σε άντρα [Σεζάριο] και μπαίνει στην υπηρεσία του δούκα Ορσίνο, ο οποίος της αναθέτει να πείσει την Ολίβια να τον ερωτευτεί!!!...Η Ολίβια με τη σειρά της δέχεται ολοένα και πιο ευχάριστα τις επισκέψεις του Σεζάριο-[Βιόλα], ώσπου στο τέλος του[της] εκμυστηρεύεται τον έρωτά της!!!...Η κωμωδία εξελίσσεται σε ένα συναρπαστικό περίγυρο προσώπων: ο σερ Τόμπυ, θείος της Ολίβια συνεχώς μεθυσμένος κάνει τα πάντα για να εξασφαλίζει το κρασί του. Ο Σερ ΄Αντριου, όχι ιδιαίτερης ευφυΐας, αλλά ευκατάστατος, στον οποίο ο Τόμπυ έχει υποσχεθεί την ανιψιά του Ολίβια!!! … Η Μαρία, πανούργα υπηρέτρια της Ολίβια ερωτευμένη με τον Τόμπυ. Ο Θαλαμηπόλος της Ολίβια Μαλβόλιο, τον οποίο οι πάντες θέλουν εκδικηθούν και στο τέλος το καταφέρνουν…Τέλος ο Φέστε, ο τρελός της θλιμμένης Ολίβια, αλλά ο μόνος σώφρων στην κωμωδία…

Στην παράστασή μας, η κωμωδία μεταφέρεται στην εποχή του μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης… Η ιστορία μας εξελίσσεται στην ατμόσφαιρα και στο χώρο του μιούζικ χολ… Μουσικές και τραγούδια, διασκευές γνωστών τζαζ κομματιών, χορός και ατμόσφαιρες μιας άλλης εποχής… Ένας θίασος που χορεύει, τραγουδάει και μας ταξιδεύει στην καλύτερη ερωτική κωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων του Σαίξπηρ!...

Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Παναγιώτας Πανταζή, σκηνοθεσία - διασκευή Θέμη Μουμουλίδη, σκηνικό - κοστούμια Παναγιώτας Κοκκορού, μουσική Θοδωρή Οικονόμου, χορογραφία Έλενας Γεροδήμου, φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου.

Ερμηνείες:

Πάνος Σκουρολιάκος - Σερ Τόμπυ
Γωγώ Μπρέμπου - Ολίβια
Φώτης Σπύρος - Σερ Άντριου
Ευδοκία Ρουμελιώτη - Βιόλα
Κώστας Κάππας - Ορσίνο
Νίκος Ορφανός - Φέστε
Ευριπίδης Λασκαρίδης - Μαλβόλιο
Μαριάνθη Φωτάκη - Μαρία
Σαράντος Γεωγλερής - Σεμπάστιαν
Νικόλας Στυλιανού - Αντόνιο, Τραγουδιστής
Νάντια Κοντογεώργη - Φαμπιάν

Χάσατε όσοι δεν πήγατε να το δείτε είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στη Χαλκιδική!

Σταδιοδρομία

Και για σοβαρευτούμε λίγο...
Κάποιες γραμμές από τους υπέροχο ποίημα 'Σταδιοδρομία' της Κικής Δημουλά:

Κι έγινε η μορφή σου
της νύχτας μου προσκέφαλο.
Κι η μέρα μου ανάβλεψε
στη συμπαιγνία των ματιών σου.
Πικρές διαστάσεις δευτερολέπτου
πήρες. Και πέρασες- έρμαιο
του αβέβαιου-με βέβαιους δρασκελισμούς
προς το ανεπίστρεπτο.

Τώρα από τα πέρατα μιας νοσταλγίας
παίρνω ειδήσεις σου:
κατάντησες θαμών
κάποιας παλιάς φωτογραφίας σου
διαπρέποντας στη χάρτινη ένταση της.

Αφιερωμένο σε μία φίλη...λόγια που μπορεί να έχει ανάγκη τώρα....

ουφ!Έσκασα!

Ζέστη ζέστη....Τι καύσωνας είναι αυτός??? Μέχρι το περίπτερο να πάω, γίνομαι μούσκεμα....
Λίγο αέρα ρε παιδιά!!!Ένα δροσερό αεράκι!!!! Δεν αντέχεται άλλο! Πιο μετά τι θα κάνουμε δηλαδή???

Καλοκαιράκι....

Μου μυρίζει πολύ έντονα καλοκαιράκι....Όχι μόνο λόγω θερμοκρασιών, αλλά και γενικότερης διάθεσης... Άμα έχει ηλιόλουστη μέρα, αυτό επιβεβαιώνεται με μία βόλτα από την παραλία της Θεσσαλονίκης. Όλα τα καφέ είναι γεμάτα...δυσκολα βρίσκεις θέση να κάτσεις... Ας μη μιλήσω για την Κυριακή το απόγευμα...Όλος ο κόσμος είναι έξω...
Μαρέσει!!Πολύ! Το καλοκαίρι είναι από τις αγαπημένες εποχές άλλωστε...

Μερικοί λόγοι που κατάλαβα ότι ήρθε το καλοκαίρι (και με έπιασε απροετοίμαστη...):
1. Δεν φοράμε μπουφάν!
2. Όλο και πιο συχνά πάμε για καφέ μεσημεράκι.....
3. Σκεφτόμαστε όλο και πιο έντονα τις διακοπές,τα beach bars,τα νησιά,τη χαλκιδική...
4.Αρχίζουν κάτι άχαρες εξετάσεις που λέγονται πανελλήνιες
5. Ξεκινάει και η εξεταστική των φοιτητών....
6. Έρχονται οι καύσωνες!
7. Δημιουργούνται και τα γνωστά μποτιλιαρίσματα σε κάθε δρόμο που οδηγεί σε θάλασσσσσααα!!!
8. Οι βιτρίνες γεμίζουν με μαγιό(γυναικεία κυρίως)!
9. Από Δευτέρα....τι? Δίαιτα φυσικά!
10. Αλλά πάντα υπάρχει χώρος για ένα δροσερό παγωτάκι!!!
11.Καλοκαιρινές συναυλίες, θεάματα σε υπαίθριους χώρους....
12. Τα τραγούδια στο ράδιο είναι ή μου φαίνονται ότι μετατρέπονται σε καλοκαιρινά??
13. Έχει τελειώσει ο παραλογισμός της Eurovision και κάποιες μελωδίες ακουγονται σε καλοκαιρινά clubakia!
14.Ανοίγουν τα καλοκαιρινά μαγαζιά-κέντρα διασκεδάσεως...
15. Η θερμοκρασία συνεχίζει και ανεβαίνει....ουφ!ζεστάθηκα!
16. Αρχίζουν και κυκλοφορούν μαυρισμένες-ηλιοκαμένες παρουσίες γυρω μας...(too much!!)
17. Οι τολμηροί έχουν ήδη αρχίσει τα μπάνια τους...!Τέλεια!
18. Ανοίγουν και τα θερινά cinemas ...
19. ...και μαζί με αυτά ξεκινά και η επιδρομή των κουνουπιών!
20. Ξεχνάω την ομπρέλα στο σπίτι...Τελείωσαν οι βροχούλες...(οι καλοκαιρινές μπόρες έρχονται!!!χαχαχα)
Κάτι μυρίζει.......Καλοκαιράκι!

Πύλη Αξιού....Η μπουζουκατάσταση

Ήρθε στη Θεσσαλονίκη το γνωστό σχήμα της Αθήνας, Παπακωνσταντίνου και η λοιπή κατα τα άλλα συμπαθής παρέα, φιλοξενούμενοι σε ένα αταίριαστο μαγαζί για την μουσική τους πορεία. Ήθελα να πάω πολύ να τους ακούσω αλλά τελικά θα το σκεφτώ και μία δεύτερη φορά....Γιατί?? Έμαθα λοιπόν, πως ο χώρος είναι ακατάλληλος για το συγκεκριμένο σχήμα. Όντως το μαγαζί είναι γεμάτο, υπάρχει μεγάλο ακροατήριο. Παρολα αυτά η Πύλη Αξιού φιλοξενεί συνήθως τραγουδιστές διαφορετικού ρεπερτορίου και για αυτό το λόγο δεν έχει καταφέρει να προσαρμοστεί σε τέτοιους δημιουργούς. Η ίδια νοοτροπία διακατέχει και κάποιους από τους θαμώνες του μαγαζιού και το προσωπικό. Τα τραπέζια είναι προσαρμοσμένα έτσι ώστε λίγοι και εκλεκτοί να έχουν οπτική πρόσβαση στη σκηνή. Επικρατεί με λίγα λόγια η νοοτροπία των μπουζουκιών. Ακόμα και η δικαολογία του Μαχαρίτσα πως δεν υπάρχουν χώροι μεγάλοι και κατάλληλοι ώστε να φιλοξενήσουν τετοιου είδους θεάματα στη Θεσσαλονίκη δεν είναι αβάσιμη. Όμως οι καλλιτέχνες δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό....

Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν

Ο «ΤΖΟΝ Γαβριήλ Μπόργκμαν» έχει έμφυτο πάθος για το χρήμα. Το πάθος αυτό μεταφράζεται σε πολύτιμα μέταλλα, καθώς είναι γιος μεταλλωρύχου και το σκότος των υπόγειων στοών το βρίσκει πιο μαγικό κι από το σεληνόφως πάνω στη γη.

Η υπόθεση του διάσημου θεατρικού έργου του Ερρίκου Ιψεν προέρχεται από μια πραγματική ιστορία που διαδραματίσθηκε στη Νορβηγία στα μέσα του 19ου αιώνα και αφορά μια δίκη εναντίον ανώτερου υπαλλήλου, ο οποίος καταδικάστηκε για απάτη. Μετά το πέρας της φυλάκισης, αποκόπηκε από την κοινωνία για πολλά χρόνια και δεν μιλούσε ούτε καν στη γυναίκα του.

Παίζουν οι Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Γιώργος Μοσχίδης, Κατερίνα Μαραγκού, Φιλαρέτη Κομνηνού, Θεοδώρα Σιάρκου, Δημήτρης Πασάς και Σταυριάννα Μάκρα.

Χτες παρακολούθησα τη συγκεκριμένη παράσταση στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη. Το έργο ήταν καταπληκτικό. Οι ερμηνίες όλων των ηθοποιών συναρπαστικές. Ο Ίψεν ασχολείται για ακόμη μία φορά με τις οικογενειακές ανθρωπινες σχέσεις και με το πού μπορούν να οδηγήσουν αυτές. Η αγάπη για την εξουσία μπορεί να καταστρέψει τα πάντα και να δηλητηριάσει τους ανθρώπους. Η αποξένωση και η μοναξιά υπομένονται μέχρι οι στόχοι να χαθούν. Τα όνειρα γίνονται παράλογα μπροστά στην παγωνία της ψυχής.
Θα ήθελα να τονίσω την πολύ καλή ερμηνεία του κ. Γιώργου Μοσχίδη, που πραγματικά ήταν η ευχάριστη νότα μέσα στην αφέλεια του. Επίσης, η μουσική (πιάνο) ήταν θαυμάσια σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Μη φοβηθείτε να πάτε λόγω Ιψεν.... Πραγματικά είναι ένα 'ευχάριστο'(όχι τόσο κουραστικό) και γρήγορο έργο, χωρίς περιττούς διαλόγους και αμπελοφιλοσοφίες. Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις....Να πάτε! Μη το χάσετε!

Νύχτα ραδιοφόνων

Το έργο του Νίκυ Σίλβερ, «Νύχτα Ραδιο-Φόνων» παρουσιάζει η Ελένη Ράντου σε δική της απόδοση - μετάφραση και σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για μια κωμωδία που σατιρίζει τη σύγχρονη συμπεριφορά και τη σύγχρονη μοναξιά της πόλης. Παίζουν εκτός από την Ελένη Ράντου, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο Φάνης Μουρατίδης, η Βαλέρια Χριστοδουλίδου,ο Μιχάλης Ιατρόπουλος και ο Ορφέας Αυγουστίδης.
Πιστεύοντας ότι θα έβλεπα μία αξιόλογη θεατρική παράσταση, πήγα στο Ράδιο Σίτυ στη Θεσσαλονίκη χτες το βράδυ. Βιαζόμουν κιόλας για να βρω μία καλή θέση όπου θα μπορούσα να παρακολουθώ άνετα. Τέλος πάντων, πηγαίνουμε, στεκόμαστε στην ουρά και παίρνουμε τα εισητήρια τελικά. Πάμε να κάτσουμε στις θέσεις μας και ένας κύριος μεγάλης ηλικίας μας προτρέπει να του δώσουμε τα εισητήρια μας για να μας δείξει τις θέσεις μας. Αυτός όμως ο κύριος που ήταν ταξιθέτης μόλις μας δείχνει που ακριβώς βρίσκονται οι θέσεις μας, γυρνάει και μας λέει "Παρακαλώ ένα φιλοδώρημα,παιδια" και τείνει το χέρι του σαν να απαιτεί να του δώσουμε έτσι. Εγώ μένω λίγο άφωνη αρχικά, αλλά του δίνω κάτι κερματα που βρίσκω μέσα στη τσάντα. Η κίνηση αυτή μου φάνηκε απαράδεκτη. Ο κύριος ήταν θρασύτατος και απαιτουσε από τον οποιονδήποτε βοηθούσε να του δώσει κάτι. Ένα έχω να πω! Οι ταξιθέτριες του ΚΘΒΕ όχι μόνο δεν ζητάνε αλλά δεν δέχονται και φιλοδωρήματα αν προσπαθήσεις να τις δώσεις. Ο συγκεκριμένος κύριος λογικά δεν το γνωρίζει αυτό. Ίσως η επαφή του με το θέατρο είανι περιορισμένη.
Μετά από αυτό το περιστατικό, πέρασε λίγη ώρα και άρχισε η παράσταση. Εδώ ξεκινάει και η δεύτερη απογοήτευση. Το έργο ήταν απογοητευτικό. Πιστεύω ότι δεν κατάφερνε να δείξει με ρεαλιστικό τρόπο αυτήν την αποξένωση της σύγχρονης εποχής, που ήταν και ο στόχος του, από ό,τι κατάλαβα. Οι ηθοποιοί προσπαθούσαν να σώσουν κάπως την κατάσταση αλλά μάταια. Υπήρχαν πολλές επαναλήψεις με αποτέλεσμα ένα διαρκές ξεχείλωμα της παράστασης. Τα περισσότερα κωμικά στοιχεία δεν ήταν πραγματικά αστεία. Άκουγες πολλές φορές κάτι κρυάδες. Βέβαια νομίζω πως πολλοί θα έχουν άλλη άποψη με εμένα, καθώς ένα μεγάλο μέρος του κοινού γελούσε με οτιδήποτε και αν γινόταν στη σκηνη. Επιπλέον, υπήρχε και ένα περιστροφικό μέρος στη σκηνή, που με την εναλλαγή του γινόταν μία μετάβαση από ένα υπνοδωμάτιο σε ένα άλλο. Αυτό δούλεψε δύο φορές και μετά χάλασε τελείως. Μας ενημέρωσε η κ. Ράντου ότι υπάρχει πρόβλημα και άμα θελουμε να πάμε αλλη μερα να δούμε την παράσταση, αλλά το κοινό τους εμψύχωσε και συνέχισαν μέχρι τέλους.
Πρέπει να αναφέρω ότι το τελευταίο τέταρτο ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Όλοι οι χαρακτήρες επαναλάμβαναν τα ίδια και τα ίδια και κάποια ανατροπή δεν νομίζω πως κατάφερα να δω. Και στο τέλος, αφού τους χειροκρότησα για την προσπάθειά τους, βλέπω το κοινό να είναι τόσο ενθουσιαμένο που ένας ένας σηκώνονταν όρθιοι και χειροκροτούσαν. Υπερβολικό για μία τέτοια παράσταση... Η κ.Ράντου ήταν καλή αλλά την έχω δει και σε άλλες παραστάσεις που ήταν πολύ καλύτερη...απλά δεν τη βοηθούσε και το έργο όπως και κανέναν άλλον από τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Με λίγα λόγια περίμενα να δω κάτι καλύτερο.....

2046

Σήμερα προσπάθησα να δω μία ταινία του ασιατικού κινηματογράφου...Και λέω προσπάθησα γιατί δεν κατάφερα να την δω ολόκληρη..Το όνομα της είναι "2046" σε σκηνοθεσία του Kar Wai Wong. Στην Ελλάδα πρέπει να παίχτηκε το 2004, αλλά μάλλον σε μικρές αίθουσες (δεν είμαι και σίγουρη). Αυτό δεν το αναφέρω σαν μειονέκτημα. Δεν έχω τίποτα με τις ταινίες που παίζονται σε μικρές αίθουσες, το λέω για να μη παρεξηγηθώ....Απλά πιστεύω πως ήταν πιο 'ψαγμένη' ταινία και δεν μπορούσε ευκολα να τη δει ο καθένας. Το θέμα είναι πως δεν μπόρεσα να τη δω ούτε και εγώ αν και έκανα αρκετή υπομονή...
Πρόκειται για έναν συγγραφέα, που εξιστορεί τη ζωή του και συγκεκριμένα τις γυναικείες κατακτήσεις του αλλά ταυτόχρονα γράφει και ένα βιβλίο που αναφέρεται στο 2046, για χαμένες αγάπες. Ο χρόνος γυρνάει μια μπρος μια πίσω. Δεν ξέρεις ακριβώς αν βρισκόμαστε στο παρόν ή στο μέλλον. Το θέμα της όλης ταινίας είναι η αγάπη, η πραγματική, η ψευτικη,η χαμένη. Ο ρυθμός της όμως είναι πολύ αργός. Οι χαρακτήρες είναι περίεργοι τύποι. Δεν μπορείς εύκολα να τους κατανοήσεις (ή να τους ξεχωρίσεις!!). Οι διάφορες εκδοχές της αγάπης αναλύονται με διεξοδικό και φιλοσοφικό τρόπο,ώστε παύει πλέον να έχει νόημα.
Πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως πραγματικά καλή ήταν η μουσική σε όλη τη διάρκεια της πλοκής. Αυτό νομίζω ότι ήταν και το καλύτερο σημείο της ταινίας.
Όποιος την έχει δει, θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη του.

τραγουδάκι!

Ακούστε αυτό το τραγούδι!!Έχει πολύ γέλιο....Πραγματικά δεν ξέρω αν το έγραψε στα σοβαρά ή όχι.....!

Κους Κους με φρέσκο ψάρι

Μία ταινία που είδα τελευταία ήταν το "Κους κους με φρέσκο ψάρι". Λίγα λόγια για το περιεχόμενο : Κεντρικός ήρωας είναι ο Σλιμάν, ένας Αραβας που ζει σε μια μικρή γαλλική πόλη, ένα λιμάνι όπου οι δουλειές είναι όλο και λιγότερες. Θα χάσει τη δουλειά του έπειτα από 35 χρόνια και θα προσπαθήσει να βρει μια λύση για το μέλλον. Ταυτόχρονα, έχει δύο οικογένειες. Την πρώτη, την επίσημη και τη νυν, με τη γυναίκα με την οποία ζει και την κόρη της που τον βλέπει σαν πατέρα. Τις Κυριακές, η «επίσημη» οικογένεια μαζεύεται και τρώει κους κους με ψάρι, τη σπεσιαλιτέ της μητέρας. Και ο Σλιμάν θα προσπαθήσει να στήσει ένα μέλλον σ' αυτό. Θέλει να φτιάξει ένα εστιατόριο σ' ένα παλιό καράβι. Ομως θα δει πόσο δύσκολα είναι όλα....
Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ αν και θα ήθελα να είχε μικρότερη διάρκεια. (2,5 ώρες διαρκεί)Υπήρχαν κάποιοι περιττοί διάλογοι και σκηνές. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι μου, θα το παραδεχτώ! Όμως πρόκειται για μία γλυκόπικρη ταινία που θα την πρότεινα σε οποιονδήποτε

Γεια χαρά σε όλους! Χρόνια πολλά κ Χριστός ανέστη! Σήμερα ξεκινώ τη δηνιουργία του blog μου! Δεν έχει ένα συγκεκριμένο θέμα απλά θα ήθελα να ανταλλάξω ιδέες κ απόψεις! Ελπίζω να βρω χρόνο και να το ενημερώνω συχνά!