ζωή....

Τι μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος όταν πεθαίνει?Όταν βλέπει πως σιγά σιγά έρχεται αυτή η ώρα..Η στιγμή που περνά από τη μία πλευρά στην άλλη. Όταν σταματήσει να καταλαβαίνει πλέον τα επίγεια. Όταν είναι ζωντανός αλλά να νιώθει σαν νεκρός. Όταν όλα ξαφνικά του φαίνονται άγνωστα. Όταν σβήσουν πλέον οι μνήμες από το μυαλό. Όταν οι αναμνήσεις γίνουν ένα κουβάρι. Όταν ζει και δεν μπορεί να κατανοήσει το γιατί. Έχετε δει άνθρωπο να προσπαθεί να πιαστεί από μία χαραμάδα ζωής ακόμα και όταν συμβαίνουν όλα αυτά?

Ολυμπιακοί αγώνες 2008

Τελείωσαν και αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες…. Φύγε Πεκίνο, έλα Λονδίνο! Να πω την αλήθεια, την τελετή λήξης δεν την παρακολούθησα. Και από την τελετή έναρξης λίγα-αλλά βασικά- πράγματα είδα. Διαβάζοντας και εφημερίδες, παρακολουθώντας και τις γνώμες, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Η Κίνα ήθελε να εντυπωσιάσει και να χρησιμοποιήσει ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε τεχνολογικά. Ένας από τους σκοπούς της ήταν να δείξει ότι είναι υπερδύναμη και ότι είναι ικανή να πραγματοποιήσει τους καλύτερους αγώνες. Ακόμα θυμάμαι τα ψεύτικα πυροτεχνήματα, το playback της όμορφης-μικρής Κινεζούλας στην τελετή έναρξης. Αλλά και τον άσχημο καιρό που επικρατούσε κατά τη διάρκεια πολλών αγωνισμάτων, δυσχεραίνοντας την διεξαγωγή τους και τις επιδόσεις των αθλητών. Ο καιρός τους τα χάλασε, σίγουρα αυτό ήταν κάτι που τους κακοφάνηκε…Πώς και δεν έριξαν τίποτα στον ουρανό για να επηρεάσουν τις καιρικές συνθήκες? (κάπου το έχω διαβάσει και αυτό….) Όλα έπρεπε να είναι ή τουλάχιστον να φαίνονται άρτια. Η πειθαρχία της ανθρώπινης μάζας ήταν ένα ακόμη στοιχείο που κυριαρχούσε. Τόσος συγχρονισμός…. Μου έκανε εντύπωση και ο θρήνος των πλούσιων-Κινέζων φιλάθλων, που βλέποντας έναν αθλητή της χώρας τους να τραυματίζεται κατά τη διάρκεια αγώνα και να αποχωρεί, ξέσπασαν σε θρήνους….. Τι να πούμε και εμείς? Που εντυπωσιάσαμε με τις επιδόσεις μας στο ντόπινγκ…. Μετά από αυτά τα τέσσερα χρόνια, το Λονδίνο επιφυλάσσει κάτι καλύτερο? Η ιστορία θα δείξει….

Σχέσεις (part I)

Συζητώντας από δω και από κει, αρχίζω και καταλαβαίνω κάτι για τις σημερινές ανθρώπινες σχέσεις-όχι ερωτικές κατ'ανάγκη. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον που πραγματικά να μπορείς να συννενοηθείς. Πάντα υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τα συναισθήματα των ανθρώπων που συναναστρέφεσαι, ακόμα και αν έχεις βρεθεί κάποτε στην ίδια θέση. Ακούω ότι παλιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μου φαίνεται περίεργο. Σήμερα υπάρχει πάντα μία "πισινή", μία ρεζέρβα...
Σίγουρα αυτό είναι μία γενικότερη κρίση στις σχέσεις, για την οποία αναρωτιέμαι ποια είναι η αιτία της. Φταίει η εξέλιξη της κοινωνίας? "Κάντα όλα γρήγορα, πέθανε νέος?"
Φταίει η αποξένωση?
Φταίει όλο αυτό το big brother, που ζούμε, με τη δική μας θέληση ?
Μήπως, απογοητευμένοι από προηγούμενες εμπειρίες, σταματήσαμε πλέον να επενδύουμε στις σχέσεις?
Δεν ξέρω πραγματικά...Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσουμε....

Τίποτα

Δεν έχω να πω τίποτα πολυπληθές κοινό μου!! Γιαυτό και δεν γράφω!! Και μη μου πει κανείς πως περιμένει πως και πως να ανεβάσω κάτι..... Πάει για κλείσιμο το blog....
Και αν κάποιος ενδιαφέρεται για τη ζωή μου....μάλλον καλύτερα να με γνωρίσει από κοντά, γιατί εδώ μέσα δεν πρόκειται να γράψω τίποτα....